วันนี้ ตกลงกับพี่ว่าจะพาพ่อแม่ไปเที่ยวในกรุงเกียวโต เมืองหลวงก่อนโตเกียว วันนี้ตื่นมาด้วยอารมณ์ที่ค่อนข้างจะงัวเงีย แต่ก็ต้องตื่นเพราะเดี๋ยวสาย อาหารเช้าวันนี้คือกาแฟฟรีของโรงแรมกับโดรายากิที่ซื้อมาเมื่อวาน ลองบิดู ว้าว! ไส้เพียบเลย เชื่อไม่เชื่อกินกัน 4 คนยังไม่หมดเลย กว่าจะออกจากที่พักก็ราว 9 โมงกว่า ๆ วันนี้นึกยังไงไม่รู้ซิออกจากที่พักก็อยากเดินไปทางขวา
พอเดินไปก็เจอกับร้านขายของมือสองราคาถูก
แม่เลยหาเสื้อกันหนาวเพิ่มเพราะที่เอามารู้สึกว่าจะกันหนาวได้ไม่ดีเท่าไหร่
เลยได้เสื้อกันหนาวราคา 400 เยน(138 บาท)มา
ถ้าถามว่ามันกันได้เหรอ ก็ต้องตอบว่าได้แน่
เพราะการซื้อของจากพื้นที่ก็ต้องได้ของที่สามารถใช้ได้
เพราะเสื้อกันหนาวบ้านเราอาจจะกันหนาวบ้านเขาไม่ได้มาก
แต่เสื้อกันหนาวบ้านเขา เอามาใส่บ้านเราร้อนเลยล่ะ อุ ๆ ล้อเล่นนะ
สรุปว่าถ้าเอาไปแล้วกันหนาวได้ไม่พอก็ให้ลองหาตามร้านแผงลอยดู จะคล้าย ๆ
แบกะดินหรือเปิดท้ายบ้านเรานั่นล่ะ แต่ของเขาจะมีวันจำกัดแน่นอน
อย่างที่นี่จะมีเฉพาะวันอาทิตย์เท่านั้น
บางที่ผมก็จะเห็นเป็นนักเรียนนักศึกษาเอาของที่ไม่ได้ใช้แล้วมาขายด้วยนะ
ดังนั้นควรวางแผนแบบไปวันพฤหัสหรือศุกร์
จะได้รู้ว่าที่เอาไปกันหนาวได้พอหรือเปล่า
ถ้าไม่พอวันเสาร์-อาทิตย์จะได้มองหาด้วย ถ้าถามว่าทำไมถึงถูกจัง
ก็เพราะเสื้อกันหนาวพวกนี้ค่าซักรีดจะแพงมาก ดังนั้นเมื่อใช้จนพอใจแล้ว
เขาจะนำมาบริจาค จึงทำให้ไม่มีต้นทุนจึงมีราคาถูกนั่นเอง
พอกลับมาก็เอามาซักรีดบ้านเรา ราคาตกตัวละ 150 บาท
รวมกับค่าเสื้อก็ตัวประมาณ 288 บาท เสร็จแล้วก็ไปเที่ยวเกียวโตกัน 
เกีย
วโตเป็นเมืองหลวงเก่า ก่อนที่จะย้ายไปโตเกียว วันนี้เริ่มรู้สึกปากแห้ง ๆ
แข็ง ๆ คิดว่าคงใกล้แตกแน่ ๆ แต่ก็คิดว่าเอาน่า เดี๋ยวก็ชินเอง(ประมาทครับ
ประมาทมาก ๆ ถ้าไปญี่ปุ่นอยากกินน้ำเท่าไหร่กินไปเลย ห้องน้ำมีทุกที่
สถานีรถไฟมีทุกที่ สะอาดด้วย แล้วก็นะน้ำที่ขายในตู้เป็นน้ำแร่
ถ้าจะกินน้ำเปล่ากินจากก๊อกได้เลย แต่ต้องดูด้วยว่าอันไหนกินได้ไม่ได้
ถ้าไม่ได้เขาจะมีป้ายบอกว่าอันนี้กินไม่ได้จ๊ะ
ถ้าจะให้ดีเอาขวดกรอกไปจากที่พักเลย ฝรั่งเขาก็ทำกันทั้งนั้นล่ะ)
ใช้เวลาเดินทางจากโอซาก้าไปเกียวโตประมาณ 1 ชั่วโมง ระยะทางก็ประมาณ 200
กิโลมั๊ง นี่ถ้าขึ้นชินคันเซ็งก็ถึงด้วยเวลา 40 นาทีได้
แต่เพราะเลือกวันที่จะใช้ JR Pass ไว้ 6 วันหลัง วันนี้เลยใช้ KTP
ต่ออีกวัน ไปถึงก็ต้องขึ้นรถรางต่ออีกนะ 
แต่พอออกจากสถานีแล้วไม่รู้ว่ารถรางอยู่ทางไหน
เลยไปถามคนแถวนั้นดู แต่ไม่มีใครร่วมมือด้วยเลย เลยงง ๆ
อยู่ก็มีลุงรปภ.คนนึงเห็นผมกับพี่กางแผนที่
เลยคุยกันเลยเข้าไปมาถามว่าให้ช่วยอะไรไหม ผมกับพี่ก็เลยชี้ไปที่สถานีรถราง
ลุงแกก็ดูอยู่ซักพัก
แล้วก็ตอบมาเป็นภาษาญี่ปุ่น(จำไว้ว่าเราต้องมีหน้าที่แปลจากภาษาญี่ปุ่นเป็น
ภาษาของเราที่เราเข้าใจเอง TIC(Tourist Information Center)
บางที่เขาก็พูดอังกฤษได้ไม่มากด้วย) ลุงแกชี้ไปทางข้ามแยก
ผมก็ต้องเข้าใจว่าต้องข้ามไปฝั่งโน้นนะ แล้วก็ทำกางมือมา 5 นิ้ว
ก็เดาว่าไปอีก 500 เมตรมั๊ง เสร็จแล้วก็กล่าวขอบคุณเป็นภาษาญี่ปุ่นกลับไป
แล้วก็ไปตามทางที่ลุงเขาบอก
เออ! 
เจอด้วย 
ไม่รู้ว่างานนี้จะยกเครดิตให้คุณลุงหรือให้ตัวเองดี
แต่เอาเป็นว่ายกให้คุณลุงแล้วกัน เพราะถ้าแกไม่ทำไม้มือบอกก็คงยังเถียงหรือสุ่มทางอีกนานเลยเชียว รอรถรางประมาณ 3 นาที
รถมาก็ขึ้นรถรางไปตามทางจะมีต้นซากุระที่ตามบ้านจะปลูกไว้
แต่ว่าตอนที่ไปซากุระในเกียวโตยังไม่บาน
เลยไม่ได้เห็น ไม่งั้นคงจะสวยน่าดูเลยล่ะ
จุดหมายในครั้งนี้คือวัด Ninnaji
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น